Onze laatste week bij Aleh

Het zit er al weer bijna op. Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat, omgevlogen voor ons gevoel. We kijken terug op een prachtige, leerzame tijd. Er is een nieuwe wereld voor ons open gegaan. We hebben erg genoten van alle contacten bij Aleh. Zondagmorgen, na onze shift was er een ontmoeting met Generaal Majoor BD van het IDF, Doron Almog, de initiatiefnemer en medeoprichter van Aleh Negev. Alle, of nagenoeg alle, volunteers waren hierbij aanwezig. Doron begon met ons allen uitvoerig te bedanken voor onze inzet voor Aleh, voor de bewoners. We stelden ons aan hem voor. Doron vertelde wat hem in het bijzonder heeft gemotiveerd om met dit werk te beginnen: Zijn eigen, meervoudig gehandicapte zoon, inmiddels al overleden. Net als in veel andere landen werden ook in Israël verstandelijk gehandicapte mensen min of meer weggestopt, als betrof het een schande voor de samenleving. Dit wilde Doron veranderen. Deze mensen zijn de meest pure en nederigste mensen die je je kunt voorstellen. Zij zullen nooit iemand bewust kwaad doen of volgens vooropgezet plan een ander benadelen. Zij gaan niet voor carrière of geluk, ze zijn volledig afhankelijk van anderen. Deze mensen verdienen het beste wat we te bieden hebben. Feitelijk zitten ze hun hele leven gevangen. Zij verdienen ons respect, onze liefde en zorg. Na de toespraak van Doron gaan we met hem op de foto. Maandag was het voor Israël weer een feestdag, Toe Bisjwat, boomfeestdag. We hadden in eerste instantie niet in de gaten dat het een nationale feestdag was, hoewel we wel vonden dat er weinig verkeer was op zondag en maandag. Het feest is een soort dankdag voor alles wat groeit, er was daarom geen dagbesteding, maar er werden allerlei zaden en vruchten gevoeld, geroken en geproefd. En natuurlijk was er muziek. Op een gegeven moment werd er “happy birthday to you” gezongen, toen ik vroeg wie er jarig was, zeiden ze “de bomen....”. Op donderdag en vrijdag hebben we onze respectievelijke afscheidsparty gehad in de huizen waar we werken. Lekkere hapjes en een mooi cadeautje van de bewoners zijn ons deel. Heel ontroerend. Ook lastig om afscheid te moeten nemen. We zijn ons, gedurende de ruim 6 weken, behoorlijk gaan hechten aan deze mensen en hun verzorgers, en zij ook aan ons. Dat is goed te merken, de bewoners vragen aandacht en willen geknuffeld worden. Vrijdagmiddag na de maaltijd gaan de bewoners naar bed voor een middagslaapje, dan nog even de bedden langs voor een laatste groet. En dan tot ziens bij leven en welzijn in 2021 Le hitra’ot, want we hebben voor volgend jaar weer besproken. De komende 2 weken gaan we nog even op stap in dit mooie land: stukjes lopen van de Israeltrail, culturele uitstapjes en relaxen. En dan, op 28 februari hopen we weer terug naar huis te gaan, terug naar onze moeder, kinderen en kleinkinderen. We zien er naar uit. M&D