Security in Israël

Deze week waren we op onze vrije dagen, dinsdag en woensdag, weer in Jeruzalem. We logeerden, net als 42 jaar geleden, in het Towerhotel, vlakbij de Jaffastreet. Woensdagochtend liepen we door de Jaffastreet naar de “old City”. De Jaffastreet is autovrij, wel loopt er de trambaan doorheen en er rijden politieauto’s, meestal met zwaailicht. Woensdagochtend reed er een politiebus met zwaailicht en sirene, opeens hoorde we een oproep via een megafoon, het busje stopte, er sprong een bewapende en door kogelvrije omhulsels getooide agent uit. Hij schreeuwde wat naar een stel jongens, die zich ophielden bij een terras. In onze onnozelheid wilden wij gewoon doorlopen, maar we werden tegengehouden door een man, toen zagen we dat overal mensen stonden te wachten...... De jongens liepen weg en de agent stapte weer in zijn busje. Zo gaat dat hier: veel, heel veel beveiliging en elke beveiliger is zwaar bewapend, er valt niet mee te spotten! Beveiliging en bewaking hebben in Israël topprioriteit. Op alle drukbezochte plaatsen is heel nadrukkelijk en goed zichtbaar zwaar bewapende politie aanwezig. Militairen in allerlei soorten uniformen kom je overal tegen. Vooral als je met het openbaar vervoer reist, zoals wij dat doen. Het begint al met een grondige controle bij de bus-en treinstations. In onze onwetendheid hadden we de eerste keer dat we naar Jeruzalem gingen een zakmes meegenomen, om de overheerlijke citrusvruchten hier te kunnen pellen. Het mes was ooit een relatiegeschenk, op het lemmet staat: Vorrink, dat merk kennen ze hier niet, bovendien is het niet makkelijk te openen, dus mochten we mèt mes, door. Maar absoluut niet te voorschijn halen onderweg was de dringende boodschap. Dat was een goede raad, want met name in de bus ben je vaak omgeven door militairen met altijd hun automatische wapen bij zich. Een bijzonder gezicht. Vrouwelijke soldaten, heel jong nog, half slapend in de bus met vergrendelde wapens, dat wel gelukkig, waarvan de lopen alle kanten op wijzen. Toch geeft dat juist een veilig gevoel. Maslul, het plaatsje waar wij wonen is een oude mosjav, de toegangsweg kan worden afgesloten door een enorme stalen schuifpoort. Dat gebeurt altijd op Sabbat. Gelukkig hebben wij tot op heden niet hoeven schuilen voor geweld, we weten wel waar dat kan: elk huis heeft een shelter, ook de huizen waar wij in werken. Daar worden de shelters ook vaak gebruikt als een soort gymzaal, bewoners zijn daar zo een beetje thuis. In het dorp zijn ook overal shelters: naast de speeltuin, naast het voetbalveld. Kortom, alles en iedereen in dit land is altijd voorbereid op geweld op aanslagen. Het doet ons denken aan de Psalmen, psalm 91 bijvoorbeeld, over de schuilplaats bij de Allerhoogste.